كنوانسيونحقوق افراد داراي معلوليت

چگونه از والدین دارای معلولیت مراقبت کنیم؟

فرهنگ سالمندی: نگهداری از والدین معلول

جنیفر بایدی Jennifer Boidy -  متخصص پرستاری

اقتباس: محمد رضا حیدرزاده نائینی

چگونه از والدین دارای معلولیت مراقبت کنیم؟

راه کار ها:

راه کار اول : ایجاد چارچوبی برای حمایت و پشتیبانی

راه کار  دوم: رسیدگی به ناتوانی های جسمی والدین

راه کار سوم: مقابله با محدودیت های شناختی والدین

راه کار چهارم:  مراقب خودتان باشید!

جامعه ایران مثل بسیاری از جوامع به سرعت در حال پیر شدن است و در این میان لازم است "فرهنگ سالمندی" با توجه به زندگی مدرن در کشورمان ترویج شود.  

مراقبت از والدین دارای معلولیت از نظر جسمی و عاطفی سخت است. وضعیت هر مراقبت، بسته به شرایط سلامت و وضعیت خانواده ها، متفاوت و منحصر به فرد است.

به طور کلی کمک گرفتن از خانواده و دوستان می تواند بار شما را سبک کند. به خاطر داشته باشید که اگر دچار فرسودگی شده باشید نمی توانید از شخص دیگری مراقبت کنید، بنابراین تمام تلاش خود را برای حفظ سلامت جسمی و روانی خود انجام دهید. همچنین امکان دارد گروه ها و یا سازمان های اجتماعی را بیابید که کمک مالی و حمایت عاطفی ارائه دهند.

راه کار اول : ایجاد چارچوبی برای حمایت و پشتیبانی

یک : از مادر یا پدر خود در مورد نیازهایشان بپرسید!

در صورتی که والدین شما حافظه یا توان شناختی خود را از دست نداده اند، از آنها در مورد نیازهایشان سوال کنید، آنها حق دارند در مورد مراقبتی که برایشان در نظر دارید انجام دهید تصمیم بگیرند. هنگامی که دارید فهرستی از وظایف مراقبتی تهیه می کنید و انتخاب می کنید که چه کسی چه  مراقبتی را ارائه دهد، تصمیم آنها را هم در نظر بگیرید.

سعی کنید تا حد امکان حق انتخاب های بیشتری به آنها بدهید و تلاش کنید تا بفهمید که آیا آنها تمایلی به پذیرش کمک های جدید دارند یا خیر.

برای پدر و مادرهای سالمند و دارای معلولیت، شرکت در برنامه‌های روزانه توانبخشی بزرگسالان، تکیه کردن به دیگران برای بهداشت شخصی و تعامل با غریبه‌ها، مانند یک مددکار بهداشتی در خانه، می‌تواند ترسناک باشد. به ترس های والدین خود گوش دهید و به آنها بفهمانید که درکشان می کنید.

دو- با خانواده خود در مورد تقسیم مسئولیت ها صحبت کنید!

در مورد تقسیم مسئولیت ها با اعضای درجه اول خانواده خود صحبت کنید. در صورت امکان، یک جلسه با آنها ترتیب دهید. این می تواند شامل خواهر و برادر شما، خواهر و برادر والدین شما، والدین دیگر شما یا هر شخص دیگری باشد که شما آن را از خانواده خود می دانید. بحث کنید که چگونه همه می توانند زمان، پول و سایر منابع را ارائه دهند تا بار عمده مراقبت بر دوش یک نفر نباشد.

در صورت امکان، فهرستی از توصیه ها را از پزشک والدین خود دریافت کنید تا همه در مورد نیازهای والدین شما یکسان در نظر گرفته نشوند.

سه: مسئولیت ها را بر اساس توانایی هرکس تقسیم کنید!

مسئولیت ها را بر اساس توانایی هرکس تقسیم کنید. به عنوان مثال، اگر خواهر شما و همسرش دور زندگی می کنند، شاید بتوانند در پرداخت هزینه های درمانی کمک کنند، یا در مورد کارهای اداری و کمک های بهزیستی پرس و جو کنند اگر یکی از اعضای خانواده، در خانه و در حال مراقبت از بچه های کوچکش است، شاید بتواند برای والدین شما هم غذا تهیه کند.

چهار:  با جمع وسیعتری از اعضای خانواده و دوستان تماس بگیرید!

با اعضای درجه دوم و درجه سوم خانواده و دوستان ارتباط برقرار کنید. یک شبکه گسترده تر درست کنید و از دوستان، دوستان والدین، خانواده بزرگ، همسایگان مورد اعتماد و سایر اعضای جامعه خود کمک بخواهید. تقسیم وظایف بین چندین نفر، مراقبت را قابل کنترل‌تر می‌کند، حتی اگر کسی فقط یک ساعت از وقت خود را صرف کمک کند.

برای مثال، می‌توانید از یکی از دوستانتان بخواهید زمانی که والدینتان را برای ویزیت پزشک می‌برید، بچه‌هایتان را از مدرسه بیاورد. پسر عموی شما می تواند به خواربارفروشی بدود یا اگر والدین شما به تنهایی زندگی می کنند، همسایه می تواند به آنها سر بزند.

راه کار  دوم:

رسیدگی به ناتوانی های جسمی والدین

مرحله 1 : به والدین خود کمک کنید تا با نیاز به مراقبت کنار بیایند.

به والدین خود کمک کنید تا با نیاز به مراقبت کنار بیایند. اگر والدین شما زیرک و باهوش هستند، اما در انجام کارهای روزانه به کمک نیاز دارند، ممکن است احساس کنند که یک بار سنگین هستند و یا فکر کنند با اتکا به دیگران، استقلال خود را از دست می دهند. تمام تلاش خود را بکنید تا به والدین خود توضیح دهید که آنها را دوست دارید، به استقلال آنها احترام می گذارید و می خواهید به آنها قدرت دهید که تا حد امکان بر زندگی خود کنترل داشته باشند.

حتماً مادر یا پدرتان را در گفتگوهای مربوط به برآوردن نیازهایشان بگنجانید. پزشک آنها همچنین می تواند به کاهش نگرانی در مورد پذیرش وضعیتشان به آنها کمک کند.

مرحله 2:  کمک های جدید را به تدریج معرفی کنید!

کمک های جدید را به تدریج ارائه کنید. در صورت امکان، هنگام اضافه شدن نوع جدیدی از مراقبت، گام به گام عمل کنید. به عنوان مثال، اگر قرار است یک پرستار بگیرید یکدفعه این کار را نکنید.  اول بگذارید چند ساعت در هفته به خانه بیاید تا والدینتان بتوانند به جای شروع یک دفعه 24 ساعته ، با او آشنا شوند.

گاهی اوقات، یک مسئله فوری پزشکی، مانند سکته مغزی، گام به گام کردن کمک به والدین را غیرممکن می کند. در این صورت تلاش کنید تا به والدین خود کمک کنید تا با تغییرات ناگهانی سازگار شوند، مثلاً تا آنجا که ممکن است روال عادی زندگیشان به هم نخورد.

مرحله 3 : اگر والدین شما تنها زندگی می کنند مرتباً با آنها تماس بگیرید.

اگر والدین خود تنها زندگی می کنند، مرتباً با آنها تماس بگیرید. اگر والدین شما به تنهایی زندگی می کنند، اغلب به آنها سر بزنید و سعی کنید چند بار در روز با آنها تماس بگیرید. از سایر اعضای خانواده نیز بخواهید که با آنها ملاقات کنند یا تماس بگیرند. سعی کنید با همسایگان آنها رابطه برقرار کنید و از آنها بخواهید که با والدینتان تماس بگیرند یا اگر فکر می کنند مشکلی وجود دارد با شما تماس بگیرند.

وقتی تماس می‌گیرید، سعی کنید طوری به نظر نرسد که در حال چک و کنترل وضعیت آنها هستید. در عوض، فقط چیزی شبیه این بگویید: "سلام مامان! من همین الان این آهنگ را از رادیو شنیدم که مرا به یاد تو انداخت." 

مرحله 4:  محل زندگی والدین خود را ایمن تر و قابل دسترس کنید.

محل زندگی والدین خود را ایمن تر و قابل دسترس کنید . پزشک والدین شما می تواند راه های خاصی را برای سهولت استفاده از فضای والدین شما توصیه کند. ممکن است لازم باشد درها را باز کنید یا رمپ هایی برای حرکت ویلچر نصب کنید. سایر موارد اضافی ممکن است شامل ایجاد دستگیره، آج های ضد لغزش و صندلی حمام آنها باشد.

علاوه بر تغییرات در خانه، مطمئن شوید که همه چیزهایی که ممکن است نیاز داشته باشند، از در باز کن کنسرو گرفته تا ظروف غذاخوری، در دسترس باشد.

می توانید لباس هایی را سر راه آنها بگذارید تا آنها بتوانند به راحتی در شب به دستشویی بروند. 

مرحله 5 : کمک مالی برای ایجاد تغییراتی در خانه را مد نظر قرار دهید.

شاید لازم باشد تغیراتی در خانه بدهید بنابر این به  کمک مالی نیاز خواهید داشت.  بسته به نیاز آنها، قابل دسترسی کردن بیشتر محل زندگی والدین شما می تواند گران باشد. بپرسید که آیا بهزیستی می تواند پوششی بدهد یا خیر ، شاید هم سمن هایی باشند که در این کار شما را کمک کنند.

از اداره مالیات بپرسید و یا در اینترنت جستجو کنید تا متوجه شوید که آیا هزینه های شما قابل کسر مالیات است یا خیر.

راه کار سوم:

مقابله با محدودیت های شناختی والدین

مرحله 1 : از کلمات ساده استفاده کنید.

از زبان ساده استفاده کنید و آهسته، واضح و با لحنی اطمینان بخش صحبت کنید. به جای استفاده از جملات پیچیده، آنها را به قسمت های کوچکتر تقسیم کنید. سعی کنید هر بار یک فکر یا سوال را مطرح نمایید.

به عنوان مثال، به جای گفتن «دوست داری بروم برایت سیب یا موز بیاورم»، فقط یک تکه میوه به آنها پیشنهاد کنید و بگویید: "اینم یک میان وعده"

اگر گیج شدند یا فراموش کردند شما کی هستید، خودتان را شناسایی کنید یا جمله خود را با لحنی آرام تکرار کنید. ممکن است ناامید کننده باشد، اما سعی کنید صبور باشید.

مرحله 2:  از حالات چهره و زبان بدن دلپذیر و محترمانه استفاده کنید.

از حالات چهره و زبان بدن دلپذیر و محترمانه استفاده کنید. زبان بدن و نشانه های غیرکلامی حتی بیشتر از کلمات، می تواند محبت را منتقل کند و به آنها نشان دهد شما برای کمک به آنجا هستید. تمام تلاش خود را بکنید تا لحن خود را مثبت نگه دارید، حتی اگر مادر یا پدرتان شروع به ناراحتی یا آشفتگی کند.

اگر ناراحت شدند، سعی کنید به آرامی آنها را تغییر دهید یا محیط را تغییر دهید. چیزی اطمینان‌بخش بگویید، مانند: "می‌بینم که غمگینی. متاسفم که ناراحت شدی بیا کمی پیاده روی کنیم."

مرحله 3 : راه هایی را برای کنترل رفتارهای غیرمنتظره  آنها بیابید.

راه هایی برای مقابله با رفتارهای غیرمنتظره پیدا کنید. سعی کنید به جای تلاش برای کنترل رفتار، روی آن کار کنید. اگر والدین شما می خواهند روی زمین بخوابند، سعی کنید به جای اینکه آنها را به زور در تخت خود بخوابانند، تشکی را در جایی قرار دهید که دوست دارند بخوابند. اگر نگران حالت سرگردانی آنها هستید، به جای آن که در خانه را روی آنها قفل کنید، با آنها به پیاده روی روزانه بروید تا بیقراری را به حداقل برسانید.

مرحله 4 : وسایل خطرناک را در دسترس نگذارید.

مراقب خطرات احتمالی باشید. دسترسی فیزیکی به محل زندگی والدین خود داشته باشید. حواستان باشد سوئیچ ماشین، دارو، چاقو و سایر اشیاء تیز و موارد بالقوه سمی  در دسترس آنها نباشد.

عاقلانه است که از والدینتان بخواهید در صورت دور شدن از خانه، آدرس را توی جیبشان بگذارند یا یک دستبند شناسایی همراه داشته باشند. یک عکس جدید از آنها برای احتیاط در دسترس داشته باشید تا اگر گم شدند بتوانید به پلیس و اهالی محل نشان دهید.

شاید لازم باشد دستگیره ها را از کنار اجاق گاز بردارید یا یک شیر گاز مخفی نصب کنید.

مرحله 5 : با سمن ها و گروه های پشتیبانی تماس بگیرید.

با سمن ها و گروه های پشتیبانی تماس بگیرید. مراقبت از عزیزان مبتلا به اختلال شناختی می تواند طاقت فرسا باشد و احساس ناامیدی، غمگینی و سایر احساسات کاملاً طبیعی است. به یاد داشته باشید شما تنها نیستید. می‌توانید با افرادی که با موقعیت‌های مشابه روبرو هستند، از طریق تماس با یک گروه پشتیبانی  و مراقبان برای شرایط خاص والدین خود ارتباط برقرار کنید.

بخش چهارم:

مراقب خودتان باشید!

مرحله 1:  یک رژیم غذایی متعادل را حفظ کنید .

مراقب بودن کار سختی است، بنابراین باید سوخت مورد نیاز بدن خود را تامین کنید. وعده های غذایی مغذی بخورید و تنقلاتی مانند بادام یا یک تکه میوه در دسترس داشته باشید. در صورت امکان از حذف وعده های غذایی خودداری کنید و اگر نمی توانید از آن اجتناب کنید، سعی کنید یک غذای فوری آشامیدنی در بطری یا به شکل کنسرو مصرف کنید.

2 : هر چیز را در حد و اندازه خود  دریافت کنید !

تا حد امکان بخوابید و ورزش کنید. استراحت و ورزش برای سلامت جسمانی حیاتی است و می تواند به شما کمک کند تا در وضعیت ذهنی مثبتی باشید. اگر نتوانستید یک شب کامل بخوابید، سعی کنید در حالی که والدینتان استراحت می کنند یا چرت می زنند، شما هم چرت بزنید.  ممکن است برنامه شما پر  باشد، اما تمام تلاش خود را بکنید تا زمانی را برای پیاده روی یا دویدن روزانه 10 یا 15 دقیقه ای پیدا کنید.

3 : با دوستان و عزیزان خود تماس بگیرید.

تا جایی که می توانید برای حفظ روابط خود زمان بگذارید. می توانید، با یک دوست قدیمی تماس بگیرید و قدری درد دل  کنید. اگر احساس می‌کنید احساساتتان در حال انباشته شدن هستند، از کسی که به او اعتماد دارید بپرسید که آیا می‌توانید دردهایتان را با او بگویید یا خیر.

4 : برای زمان استراحت، فردی را پیدا کنید.

یک دست کمک پیدا کنید. همه گاهی اوقات به استراحت نیاز دارند، بنابراین از اینکه هر از چند گاهی چند روز استراحت کنید، احساس بدی نداشته باشید. شخص دیگری می تواند مسئولیت شما را برای مدت کوتاهی بر عهده بگیرد. می توانید از یک دوست یا یکی از اعضای خانواده کمک بخواهید یا به یک شرکت مطمئن زنگ بزنید. 

در برخی کشورها سازمان‌های مردم نهادی هستند که داوطلبانه مراقبت از سالمندان را برای ساعاتی انجام می دهند، ممکن است بتوانید جایی مناسب را برای مراقبت چند ساعته از سالمندان پیدا کنید. چون در ایران این یک بحث جدید است، می توانید با خانواده های همفکری که آنها هم سالمند دارای معلولیت دارند، یک گروه درست کنید و به هم کمک نمایید. در برخی از کشورهای غربی ، شبکه هایی ایجاد شده که از عزیزان سالخورده یا معلول مراقبت می کنند و وظایف مراقبتی را به اشتراک می گذارند. بعضا سالمندان به صورت نوبتی در جایی نگهداری می شوند و مراقبین فرصت استراحت می یابند.  

جنیفر بایدی Jennifer Boidy -  متخصص پرستاری

اقتباس: محمد رضا حیدرزاده نائینی

اینستاگرام: specialneedsguys

وب سایت: www.special-people.com