سخنرانی فرهیخته گان
دکتر سین استفسون
ذهن شما بدترین زندان دنیا
وقتی یه اتفاق ناخوشایند برات رخ میده چی کار می‌کنی؟
اگه می‌خوای بگی که افسوس می‌خورم باید بگم که اسیر هستی
و خودت هم نمی‌دونی. اسیر احساساست در زندان ذهن خودت.
دکتر سین استفسون که یک روان‌پزشک موفق است
در این تد تالک بی‌نظیر که سه دقیقه‌ی ویژه‌اش
را برای شما آماده کرده‌ایم توضیح می‌دهد
که حتی موفق‌ترین آدم‌هایی هم که می‌شناسید
در زندانی از جنس ذهن‌شان هستند.
پس شما هم از این قاعده مستثنا نیستید.
لینک نمایش به آپارات
سخنرانی ویدئویی فرهیخته ای با سندروم داون در سازمان ملل 2018
با موضوع من انسانم
این ویدئو به صورت زبان اصلی و ریرنویس فارسی تهیه شده است
نمایش کامل ویدئو در کانال وب سایت فرشتگان خاص آپارات
لینک نمایش به آپارات
تدوین زیر نویس ویدئو
سجاد صفایی با برادر جوانی سخت کوش با سندروم داون به نام سعید صفایی
من یک انسانم ،
مرا به عنوان یک آدمیزاد ببینید نه یک ناقص الخلقه
سخنرانی جان فرانکلین استفنز ، فرهیخته ای با سندروم داون
در سازمان ملل سال 2018
ترجمه: محمدرضا حیدرزاده نائینی
از من خواسته شده تا برای شما راه بهبود زندگی افراد با سندروم داون ار شرح دهم. کلید واژه ها دقیقا در این جملات کوتاه نهفته است: « من یک انسانم ، مرا به عنوان یک آدمیزاد ببینید نه یک ناقص الخلقه، یک سندرمی نیستم، نیازی نیست مرا از صفحه روزگار محو کنید. نیازی به درمان ندارم. من به عشق ورزیدن، تحصیل ، ارزش قائل شدن و برخی اوقات هم به کمک شما نیاز دارم.»
چه نوع کمکی؟
ارائه آموزش به والدین و کودکان تاحد ممکن. فراهم کردن مراقبتهای درمانی، معاینات چشمی و تهیه عینک. ما را به مدارسی بفرستید که بقیه می روند. امکان شغلی و مربی برای ما فراهم کنید تا بتوانیم برای خودمان کار کنیم. بسیاری از ما انتظار داریم که صلاحیت ما را در نظر بگیرند و نه نواقص ظاهری ما را. ضمنا هزینه ما برای جامعه ، شاید در حد دو لیوان قهوه درماه باشد. ادغام، امکان مشارکت و مداخله زودهنگام چه اهمیتی دارد؟
اجازه دهید زندگی خود را به عنوان الگویی ارائه کنم. شاید فکر کنید دارم از خودم تعریف می کنم. من به همراه بچه های همسایه به مدرسه رفتم. مرا در کلاسهای عادی پذیرش کردند. ما و بچه ها، از یکدیگر یاد می گرفتیم. منهم یاد گرفتم از حق خود دفاع کنم تا با من مثل بقیه رفتار شود. دوبار به کاخ سفید رفتم و هیچ بار مجبور نشدم از روی میله های حفاظتی بپرم. من نقش اول را در یک فیلم بازی کردم. در یک نمایش تلویزیونی ، برنده جایزه شدم. نوشته های من در سراسر جهان به چاپ رسیده است. در اکتبر سال قبل، من در سنای آمریکا سخنرانی کردم. برنامه زنده بود و بیش از 160 میلیون نفر آن را دیدند.
خب حالا چه نکته ای در اظهارات من مبالغه آمیز بود؟ خیلی ساده است. زندگی یک فرد با سندروم داون می تواند کامل و هیجان انگیز نظیر بقیه باشد. نسل ما مدیون سازمانها و بنیادهایی است که فرهنگ سازی کردند و ما را از زندان بی توجهی جامعه آزاد ساختند. صادقانه معتقدم که جهان بدون مردمانی نظیر من، یک دنیای کم مایه تر، سردتر و ناشادتر خواهد بود. برای افرادی که فکر می کنند دنیا بدون ما جای بهتری است سه حرف دارم:
اولا ما یک هدیه پزشکی برای جامعه هستیم. وجود یک کروموزوم اضافی در بدن ما باعث شد تحقیقات پزشکی در زمینه هایی مانند سرطان بافت نرم،بیماریهای قلبی، اختلالات سیستم ایمنی و آلزایمر انجام شود.
ثانیا ما یک منبع غیرعادی سرشار از شادی هستیم. تحقیق دانشگاه هاروارد نشان داد افراد مبتلا به سندروم داون ، والدین آنها، خواهر و برادر و ا فراد نزدیک به آنها ، شادتر از بقیه جامعه هستند.
نهایتا ما مثل قناری درمعادن زغال سنگ هستیم. (قناری را به عنوان هشدار دهنده به اعماق معدن می برند. این موجود قبل از خفگی کارگران ، می میرد و بقیه متوجه فضای مسموم و یا کمبود اکسیژن شده و فرار می کنند)تحقیقات ژنومی در غربالگری برای سندروم داون متوقف نخواهد شد. الان ما فرصتی داریم تا آرام بنشینیم و در باره وظیفه اخلاقی در مورد انسانهای خاص فکر کنیم و شانس زندگی را از آنها نگیریم.
خب من برای شما یک مهمان خوب بودم. به شما لبخند زدم. شما هم خندیدید. قبل از رفتن بگذارید رک و صریح باشم. جهان چه واکنشی نشان می دهد اگر دولتی اعلام کند از تست ژنومی استفاده می کند تا از امثال ما تا سال 2030 رهایی یابد؟
حتما سازمان ملل اسمی برای این کار خواهد گذاشت اما فعلا نیازی نیست که ما جایی برویم. به جای آن اجازه دهید با هم متحد باشیم تا از تنوع لذت ببریم. بگذارید امروز به این نتیجه برسیم که بدنبال حذف نباشیم . بجای منزوی کردن، به دنبال مشارکت و آموزش مشترک باشیم و باهم جشن بگیریم.
متشکرم.
www.special-people.com
ترجمه : محمدرضا حیدرزاده نائینی
متن انگلیسی:
15 March 2018, United Nations, New York City, USA
I have been asked to tell you how to improve the lives of people with Down syndrome. The key is right there in my opening paragraph. It begins with "I am a man." See me as a human being, not a birth defect, not a syndrome. I don't need to be eradicated. I don't need to be cured. I need to be loved, valued, educated and, sometimes, helped.
What should that help be? Provide training to parents and babies as soon as possible. Provide medical care, eye exams and glasses. Send us to school with everyone else. Provide job training and coaches until we learn to work on our own. Most of all, expect competence, not failure. By the way, the cost to the rest of you of providing that help is the cost of a single cup of coffee per month.
What difference will inclusion, acceptance, and early intervention mean? Allow me to use my life as one example of what's possible. If it sounds like I'm bragging, it's because I am. I went to school with my neighbors; I was included in ordinary classes. The common kids and I learned from each other. I learned to fight for the right to be treated like everyone else. I have been to the White House twice, and I didn't have to jump the fence either time. I have had a lead role in a movie and a recurring role in an award-winning TV show, and my writings have been published all over the world. Last October, I spoke to the U.S. Senate. That testimony went viral. Over 160 million people have viewed it.
So, what is the point of all my bragging? Simply, that a life with Down syndrome can be as full and exciting as any other. My generation owes an awesome debt to organizations like the Lejeune Foundation and Special Olympics for freeing us from the prison of neglect.
I truly believe a world without people like me will be a poorer world, a colder world, a less happy world. To those who believe the world would be a better place without us, let me make three points.
First, we are a medical gift to society. Our extra chromosome makes us a blueprint for medical research in areas that include soft tissue cancer, heart disease, immune system disorders, and Alzheimer's disease.
Second, we are an unusually powerful source of happiness. A Harvard-based study has discovered that people with Down syndrome, their parents, their siblings, and people close to them are all happier than society at large.
Finally, we are the canary in the eugenics coal mine. Genomic research is not going to stop at screening for Down syndrome. We have an opportunity right now to slow down and think about the ethics of deciding that certain humans do not get a chance at life.
So, I have been a good guest. I have made you smile, maybe even laugh. Now, before I go, let me be Frank. How would the world react if a nation proclaimed that it would use genomic testing to make itself "Unpopular Ethnic Minority Free by 2030?" The U.N. has all a name for this – but we need not go there. Instead, let us pledge together to welcome diversity. Let us decide from this day forward to include, not exclude; educate, not isolate; and celebrate, not terminate. Thank you.
Source: http://aplus.com/a/john-franklin-stephens-...