كنوانسيونحقوق افراد داراي معلوليت

چگونه در مورد ناتوانی شخصی بپرسیم؟

اقتباس از: محمد رضا حیدرزاده نائینی

ویراستار: مهری معینی نائینی

چگونه در مورد ناتوانی شخصی بپرسیم؟

طرح ناگهانی موضوع معلولیت می تواند موضوع حساسیت برانگیزی باشد.

وقتی می بینم که افرادی در جامعه بی مهابا در برخورد با فرد دارای معلولیت، اول به ناتوانی او توجه می کنند و می پرسند طبیعی است که باعث ناراحتی و دل آزردگی او می شوند هر چند آن را بروز ندهند. اگر فردی را می بینید که رفتار یا ظاهر متفاوتی دارد، ممکن است سؤالاتی برای شما ایجاد شود. خب این دلیل نمی شود که فوری این رفتار و ظاهر متفاوت را در اولین سئوال مطرح کنید.

اگر دوست دارید سر صحبت را با افراد دارای معلولیت باز کنید، لطفا به مواردی که مطرح می کنیم توجه کنید. در اینجا اطلاعاتی در مورد اینکه آیا باید چنین سوالی را مطرح کنید یا خیر و این که اگر پاسخ مثبت است ،  چگونه به شکل  مودبانه ای آن را بپرسیم, به شما داده می شود.

هفت پله را در نظر بگیرید و وقتی به بالا رسیدید دیگر می توانید سئوالی را بپرسید:

پله اول:  آیا اطلاعاتی که می خواهید مرتبط هستند یا خیر.

در نظر بگیرید که آیا اطلاعاتی که دنبال آن هستید، مرتبط هستند یا خیر. واقعاً به شما مربوط هست یا نه؟ در غیر این صورت هر پرسشی می تواند بی ادبی تلقی شود.

معمولاً از افراد دارای ناتوانی های مشهود، بارها سؤالات یکسانی پرسیده می شود. این احتمال وجود دارد که آنها از این که بارها بخواهند به یک پرسش جواب مشابه بدهند، دچار ملالت و خستگی بشوند. وقتی در جمعی صحبت از غریبه ها یا آشنایان دارای معلولیت به میان می آید، قبل از طرح سوال یا نظر به نتیجه آن فکر کنید.

از اظهاراتی نظیر با آن فرد دارای معلولیت حرف نمی زنیم،  یا حرف زدن در مورد وی به مکالمه ما مربوط نیست، خودداری کنید.

در نظر بگیرید که آیا آنها در حال حاضر  علاقه دارند در مورد معلولیت خود صحبت کنند یا خیر. اگر مدتی است که با هم دوست هستید می توانید با احتیاط و آرامی بپرسید.

پله دوم:

اگر احساس کردید که به کمک نیاز دارند، در مورد نیازهای آنها بپرسید.

کمک به افراد دارای معلولیت می تواند کاری بسیار مهربانانه باشد، به شرطی که واقعاً به آنها کمک شود (به جای اینکه مانع آنها شوید). برای جلوگیری از سوء تفاهم، قبل از کمک کردن بپرسید که تمایل دارند یا خیر.

برای مثال، اگر کسی واکر را هل می‌دهد و به سمت دری می‌رود، می‌توانید بپرسید "آیا می‌خواهید آن را برای شما باز  کنم؟"

اگر می گویند کمک نمی خواهند به آنها گوش دهید. آنها می دانند دارند چه کار می کنند. به عنوان مثال، شاید یک کاربر ویلچر نمی خواهد شما یک صندلی را را از مقابل او بردارید، شاید هدف او این باشد که از صندلی چرخدار خود بلند شود و روی آن صندلی بنشیند.

پله سوم: اگر قبلا با آنها رابطه برقرار کرده اید، می توانید در مورد ناتوانی آنها صحبت کنید.

 اگر با فرد معلول رابطه عمیق و عاطفی دارید، می توانید چنین سئوالی را مطرح کنید "می توانم در مورد ناتوانی بینایی شما بپرسم؟"

حتماً به جای آن که یک دفعه به موضوع وارد شوید، بپرسید که آیا آنها می‌خواهند در مورد آن صحبت کنند یا خیر.  (به عنوان مثال، ممکن است آنها در یک تصادف آسیب دیده باشند  و ترجیح می دهند دوباره این داستان تلخ را تکرار نکنند.) به این ترتیب، آنها می توانند بگویند "من دوست ندارم در مورد آن صحبت کنم" و هر دوی شما می توانید در موضوعی دیگر به گفتگو ادامه دهید..

پله چهارم: هنگام صحبت در مورد ناتوانی از لحن خنثی استفاده کنید .

هیچ کس نمی خواهد احساس کند که شکسته یا معیوب است. استفاده از زبان واقعی بهترین راه برای مدیریت آن است. در مورد موضوع خاص می توانید بپرسید : مانند "می توانم در مورد ADHD شما بپرسم؟" یا از کلمه "ناتوانی" استفاده کنید.

سوالاتی مانند "این ناتوانی چه مشکلی برای شما ایجاد کرده؟" می تواند ناشی از بی احساسی شما تلقی بشود.

سوالاتی مانند "می توانم بپرسم ناتوانی شما چیست؟" لحن بسیار مودبانه تر و خنثی تر است.

برخی از افراد ترجیح می دهند به آنها "فرد دارای معلولیت" خطاب شود. برخی دیگر ترجیح می دهند که آنها را «معلول» خطاب کنند. هر دوی اینها معتبر است. بهتر است از هر زبانی که آن شخص برای توصیف خود به کار می برد، استفاده کنید

.

پله پنجم: حرف آنها را جدی بگیرید.

گاهی اوقات، به افراد دارای معلولیت گفته می شود که خوب می شوند و ناتوانی اش ان تمام می شود،  آنها اغراق می کنند، اجازه بدهید این افراد نظر خودشان را بگویند و به این حرفهای صد من یک غاز جواب بدهند. گاه افراد داری  معلولیت می توانند روشها یی را برای کنار آمدن و حل مشکل بیان کنند. در این زمینه باید به آنها اعتماد کرد و به تجربیاتشان احترام گذاشت چرا که اوست که این راه طولانی را طی می کند.

به آنها نگاه کن و گوش کن. جملاتی مانند "سخت به نظر می رسد" یا "می بینم" را به زبان بیاورید.و اگر نیاز به توضیح بیشتری بود، از آنها بخواهید که برایتان تعریف کنند.

 از به حداقل رساندن ناتوانی آنها با گفتن جملاتی مانند "همه گاهی چنین هستند" خودداری کنید. این فرد آنقدر این موضوع را به شدت تجربه می کند که به نوعی او را از زندگی کردن باز می دارد. اگر می گویند برایشان سخت است، فرض کنید سخت است.

شنیدن عبارت «تو به نظر ...... نمی‌رسی » می‌تواند برای یک فرد معلول بسیار آزاردهنده باشد.

به یاد داشته باشید که اطلاعات شما ممکن است اشتباه یا بی ربط باشند. برخی از کلیشه ها (مانند افراد اوتیستیک که همدلی ندارند) اشتباه هستند و برخی دیگر (مانند افرادی که از ویلچر استفاده می کنند ، اصلاً قادر به راه رفتن نیستند) اینها فقط در مورد برخی افراد صادق است. اگر اطلاعات شما با واقعیت آنها مطابقت ندارد، اطلاعات را زیر سوال ببرید، نه تجربیات آنها.

پله ششم: در مورد نیازهای خاص آنها بپرسید.

معلولیت می تواند پیچیده باشد و شدت برخی از ناتوانی ها ممکن است روز به روز متفاوت باشد. (به عنوان مثال، فردی که درد مزمن دارد ممکن است بتواند در روزهای خوب راه برود اما در روزهای بد نه.) همچنین ممکن است عوارضی وجود داشته باشد که از آنها اطلاعی ندارید. داشتن این اطلاعات می تواهند به شما کمک کند که اگر نیاز بود به آنها کمک کنید.  می توانید مستقیم از خود آنها بپرسید.

می‌توانید به یک دوست بگویید: "من چیز زیادی در مورد اوتیسم نمی‌دانم، اما نکاتی در مورد در خود فرورفتن و مسائل احساسی مرتبط با آن شنیده‌ام. دوست دارم با شما در یک محیط راحت صحبت کنم و با شما بیشتر آشنا شوم تا اگر روزی مشکلی داشتی بتوانم کمک کنم به نظر تو  چه چیزی برای من خوب است که بدانم؟"

می توانید به یک دانش آموز بگویید: "به من گفته اند که شما نارساخوانی دارید. من چیز زیادی در مورد معلولیت نمی دانم. چه نکته ای لازم است بدانم تا بتوانم بهتر و بیشتر در کلاس کنار تو باشم.؟"

گاهی افراد ناتوان از بیان نیازهای خود عاجزند، به آنها اجازه دهید تا فکر کنند و یا هر طور که به ذهنشان می رسد، برای شما توضیح دهند.

پله هفتم: یک پیشنهاد کلی برای کمک ارائه دهید.

برای بسیاری از افراد معلول، روزهای خوب و روزهای بد وجود دارد، و می‌تواند خوب باشد که فرد معلول بداند در صورت داشتن روز بد ، کسی هست که پشتیبان او باشد.

به او مرتب بگویید: " لطفاً در صورت نیاز به کمک، به من اطلاع دهید."

به او بگویید:” اگر چیزی اشتباه است یا من کاری را اشتباه انجام می دهم، به من بگویید. من همیشه خوشحال می شوم که کمک می کنم."

به او بگویید:"اگر روزی حسی بدی داشتی، به من بگو! می‌توانیم به جای ساکت‌تری برویم."

نکته:

در عصر تکنولوژی از انجام یک تحقیق کوچک در مورد ناتوانی یا یک نوع معلولیت نترسید. افراد دارای معلولیت زیادی هستند که از تجربیات خود به صورت آنلاین صحبت می کنند.

هشدارها:

به فردی که علاقمند به صحبت در مورد ناتوانی خود نیست فشار نیاورید. اجازه دهید در مورد چیز دیگری با شما صحبت کند.

از برخی از کتابها و منابع منفی، که اطلاعات گمراه کننده ای به مردم ارائه دهد و چه بسا  ممکن است ناتوانی را شیطانی و یا در نتیجه گناه والدین و از این مزخرفات جلوه دهد، بپرهیزید.

https://www.wikihow.com/Ask-About-Someone%27s-Disability

این مقاله توسط لونا رز نوشته شده است. لونا رز یکی از اعضای جامعه اوتیسم است که در نویسندگی و اوتیسم تخصص دارد. او دارای مدرک انفورماتیک است و در رویدادهای کالج برای بهبود درک در مورد معلولیت سخنرانی می کند. . لونا رز پروژه اوتیسم در سایت ویکی هاو را هدایت می کند.