🛑 مصاحبه اختصاصی
 
🔹افراد معلول نیستند، جامعه معلولیت دارد
 
مهناز صوفی، نویسنده 31 ساله ی رمان *عشق آهنی* که از اهالی تهرانسر است پای گفت و گو با تهرانسر نیوز نشست و از کار نویسندگی و مشکلاتش حرف زد.
 
🔶 از چه زمانی کار نویسندگی را آغاز کردید؟

من از کودکی به نوشتن و رویا پردازی علاقه داشتم اما به خاطر شرایط خاص و مشکلات جسمی ام کمتر می توانستم بنویسم اما بالاخره به رویایم جامه عمل پوشاندم.

🔹 علت وجود مشکل جسمی و حرکتی شما چیست؟
هنگام تولد به خاطر سختی زایمان و قصور پزشکی دچار فلج مغزی شدم به همین دلیل از نظر جسمی دچار مشکل هستم .

🔶 آیا با وجود داشتن مشکلات فراوان از رسیدن به خواسته هایتان دست کشیدید؟

نه اصلا! من با این که شرایط جامعه برای افراد معلول و کم توان جسمی مهیا نیست اما تا جایی که می توانستم تلاش کردم تا به خواسته هایم برسم به همین دلیل درسم را ادامه دادم و در رشته تجارت الکترونیک تا مقطع کارشناسی ارشد پیش رفتم و با سختی زیاد موفق شدم اولین رمانم را به چاپ برسانم. و در حال حاضر مشغول نوشتن رمان جدیدی هستم.

🔹 عمده ترین مشکلی که در جامعه ما برای افراد معلول وجود دارد چیست؟
متاسفانه در کشورما، خیابان ها، کوچه ها و مراکز عمومی برای افراد معلول مناسب سازی نشده است و افرادی مانند من به خاطر شرایط جامعه ای که در آن زندگی می کنیم مجبور به خانه نشینی و انزوا هستیم در حالی که ما هم دوست داریم، هم به راحتی در خیابان ها تردد کنیم ، به مراکز عمومی برویم و از امکانات لازم بهره مند شویم.

🔶 منظورتان از مناسب سازی چیست؟
در اکثر کشورهای پیشرفته، تمام خیابان  ها و مراکز عمومی به گونه ای است که افراد معلول به راحتی می توانند تردد کنند، همه جا راه برای حرکت ولیچر و افرادی که از عصا استفاده می کنند وجود دارد. درها به گونه ای درست شده که افراد کم توان جسمی لای در نماند اما خود من به شخصه بیش از 200 بار لای در مانده ام و هر بار این مساله اعصابم را بهم ریخته است. اما متاسفانه در کشور ما برای حضور افراد معلول در جامعه هیچ امکاناتی وجود ندارد.

🔹پیشنهاد شما برای رفع مشکلات معلولان جامعه چیست؟

به نظرم  شهردارهرمنطقه باید ازهر قشرازمعلولان جامعه ، یعنی نابینایان، ناشنوایان، معلولان جسمی و حرکتی مشاورانی داشته باشند. زیرا فقط خود این افراد می دادند که در کوچه و خیابان ها چه چیزهای باید وجود داشته باشد و یا چه کاستی های وجود دارد. در غیر این صورت هیچ وقت مشکلات پیش پای معلولان شناسایی نمی شود. به شخص خود من آرزو دارم یک بار سوار مترو شوم و آنرا از نزدیک ببینم اما به خاطر مهیا نبودن شرایط هیچ وقت موفق به این کار نشده ام.
 
🔶 در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید؟
به نظر من افراد معلولیت ندارند این جامعه است که معلولیت دارد.  باید بسیاری از موارد در خصوص معلولان جامعه فرهنگ سازی شود. مردم باید بدانند با یک معلول چگونه برخورد کنند و یا چگونه حرف بزنند. همه فکر می کنند در ایران تعداد معلولان کم است. نه تنها تعداد معلولان در کشورمان کم نیست بلکه خیلی هم زیاد است. اما انها به خاطر جامعه و نامناسب بودن مکان های عمومی در انزوا و در خانه هایشان می مانند و دیده نمی شوند. این در حالی است که ما هم نیاز به دیده شدن و توجه داریم. امیدوارم شهردار تهرانسر امکاناتی را برای ما فراهم کند زیرا ما هم دوست داریم مانند سایر مردم فعالیت کنیم، کار خوب و درآمد مناسب داشته باشیم و همه چیز برایمان طبیعی باشد.

تحریریه خبر/ بهناز صفری
🔹